首页 | 本学科首页   官方微博 | 高级检索  
相似文献
 共查询到20条相似文献，搜索用时 30 毫秒
1.
The genusVerticillium is divided into four sections (two new) and a residual group. The new sectionNigrescentia comprises the well-known plant-pathogenic and some other saprophytic species with dark resting structures. The new sectionAlbo-erecta is characterized by white (or yellowish) colonies and erect conidiophores and contains mainly fungicolous species. Seven (two new) species and two new varieties are described and keyed out. Three other species have known teleomorphs ofNectriopsis (one new and two new combinations). This genus had been merged withNectria by Samuels, but its retention is justified, as the original and the here described fungicolous (and myxomyceticolous) species are more suitably accomodated inNectriopsis than inHypomyces.The common causal agent of dry bubble inAgaricus bisporus, Verticillium fungicola var.fungicola, is redescribed and defined more narrowly than by Gams (1971) by its maximum growth temperature below 27°C. A similar fungus with a maximum growth temperature near 33°C, causing brown spots inA. bitorquis, is described asV. fungicola var.aleophilum. Isolates from wild agarics with a strongly reduced growth at 24°C and a maximum below 27°C, a yellowish mycelium and inconspicuous sclerotia, are described asV. fungicola var.flavidum. V. biguttatum W. Gams,sp. nov., with cylindrical biguttulate conidia, is a common soil fungus and hyperparasite ofRhizoctonia solani. Gliocladium microspermum (Sacc.) W. Gams,comb. nov., the anamorph ofNectriopsis broomeana (Tul.) W. Gams,comb. nov., which is intermediate betweenGliocladium andVerticillium, is included because of its fungicolous habit.Samenvatting Het geslachtVerticillium wordt onderverdeeld in vier secties (waaronder twee nieuwe) en een restgroep. De nieuwe sectieNigrescentia bevat onder meer de bekende ziekteverwekkende soorten met donkere ruststructuren. De nieuwe sectieAlbo-erecta wordt gekarakteriseerd door witte (of geelachtige) kolonies en rechtopstaande conidioforen en bevat hoofdzakelijk op andere fungi groeiende soorten. Zeven soorten (waaronder twee nieuwe) en twee nieuwe variëteiten worden beschreven en in een sleutel verwerkt. Drie andere soorten bezitten perfecte vormen vanNectriopsis (waaronder één nieuwe en twee nieuwe combinaties). Dit geslacht werd door Samuels metNectria samengevoegd, maar kan gehandhaafd worden en lijkt beter geschikt om de hier beschreven ascomyceten onder te brengen danHypomyces. Verticillium fungicola var.fungicola, de algemene veroorzaker van droge mollen bij de champignon (Agaricus bisporus), wordt beschreven en met zijn temperatuur-maximum beneden 27°C nauwkeuriger gedefiniëerd dan in een vroegere studie (Gams, 1971). Een vergelijkbare schimmel met een temperatuurmaximum van ongeveer 33°C, die bijA. bitorquis bruine vlekken veroorzaakt, wordt beschreven alsV. fungicola var.aleophilum. Isolaten van wilde paddestoelen met een optimum duidelijk beneden 24°C en een maximum beneden 27°C, geelachtig mycelium en onopvallende sclerotiën, worden beschreven alsV. fungicola var.flavidum. V. biguttatum W. Gams, sp. nov., met cilindrische, biguttate conidiën, is een algemene grondschimmel en hyperparasiet vanRhizoctonia solani. Gliocladium microspermum (Sacc.) W. Gams, comb. nov., de imperfecte vorm vanNectriopsis broomeana (Tul.) W. Gams, comb. nov., een tussenvorm tussenGliocladium enVerticillium, wordt opgenomen wegens zijn voorkomen op vruchtlichamen van de dennemoorder.  相似文献   

2.
A wettable powder of prochloraz manganese complex 50% a.i. satisfactorily controlled the four major pathogens ofAgaricus bisporus andA. bitorquis: Verticillium fungicola var.fungicola, the cause of dry bubble,Mycogone perniciosa, the cause of wet bubble,Cladobotryum dendroides, the cause of cobweb disease andV. fungicola var.aleophilum, the cause of brown spots. The results were obtained in trials in trays with theAgaricus species, which were inoculated with the pathogens.The product was not toxic to bothAgaricus species in the effective dosages and the taste of the mushrooms was not affected by prochloraz formulations. Application of 1.5 g a.i. m–2 nine days after casing is preferred, also in view of the residue levels. A 45% emulsifiable concentrate of the product without manganese was slightly toxic to mushrooms in a lower dosage than the wettable poweder.Samenvatting Een spuitpoeder met 50% prochloraz als werkzaam bestanddeel (een prochlorazmangaan-complex) gaf in de teelt van champignons (A. bisporus enA. bitorquis) een uitstekende bestrijding van de vier belangrijkste pathogene schimmels:Verticillium fungicola var.fungicola (de veroorzaker van droge mollen),Mycogone perniciosa (de veroorzaker van natte mollen),Cladobotryum dendroides (spinnewebschimmel) enV. fungicola var.aleophilum (de veroorzaker van bruine vlekken). Deze resultaten werden verkregen in proeven met kisten waarin deAgaricus-soorten, die geïnoculeerd werden met genoemde pathogenen, werden geteeld.Het produkt was voor geen van beideAgaricus-soorten toxisch als het werd toegepast in de werkzame doseringen, en de champignonsmaak werd door het middel niet nadelig beïnvloed. De voorkeur wordt gegeven aan toepassing van 1,5 g werkzame stof per m2, 9 dagen na het afdekken, mede op grond van de gevonden residuwaarden. Een 45% vloeibare formulering zonder mangaan was, in lagere doseringen dan het spuitpoeder, in lichte mate toxisch voor champignons.  相似文献   

3.
The pathogenic fungus Verticillium fungicola, responsible for dry bubble disease of the common mushroom Agaricus bisporus, causes various symptoms on its host, bubbles (undifferentiated spherical masses), bent and/or split stipes (blowout) and spotty caps. Host DNA quantification by real-time PCR was used to observed relationships between the type of symptom and the relative amount of A. bisporus and V. fungicola in diseased mushrooms. Verticillium fungicola is involved in bubble formation but does not appear to regulate its growth. Quantifications in bubbles and stipe-bubbles (morphology between bubble and sporophore with stipe blowout) showed that the pathogen has no effect on the growth of undifferentiated host hyphae but prevents morphological differentiation if not initiated and stops it when initiated hyphae are affected. Mushrooms with stipe blowout exhibiting both mature and abortive lamellae reveal that V. fungicola has a restricted area of action in host tissues. Despite their visual aspect, healthy looking parts of mushrooms showing spots or stipe blowout were actually contaminated. Discolouration and symptom development are two distinct events. The colour of the tissues was correlated to the percentage of A. bisporus DNA, suggesting that discolouration is not an efficient defensive mechanism, and occurs at the time V. fungicola developed enough to induce tissues necrosis.  相似文献   

4.
The c10 phenolic acids, 2,4-dihydroxy-6-acetonylbenzoic acid (1) and its 6-(1-hydroxyacetonyl) (2) and 6-pyruvyl (3) analogues, metabolic products ofO. ulmi on a chemically defined medium are also produced on elm tissue medium but are rapidly metabolised once the carbon source is exhausted. The phytotoxicity to cut shoots ofU. glabra andU. hollandica of these acids and their 4-0-methyl ethers (4–6 respectively) and of 4-hydroxyphenylacetic acid (7) has been investigated. None of the C10 acids consistently caused wilting or leaf necrosis inU. glabra but all three were toxic toU. hollandica. Diaporthic acid (4) caused severe leaf necrosis in bothUlmus sp. and the phenolic acid (7) caused wilting and necrosis ofU. glabra shoots. Attempts to reproduce these effects in rootedU. glabra saplings were unsuccessful. Autoradiography ofU. glabra shoots treated with [14C]-labelled acids (2) and (4) showed a uniform distribution of radio-activity in the tissues, but the labelled acids could not be recovered. There is no evidence that the low molecular weight metabolic products ofO. ulmi are toxic to rooted saplings or proof that they are formed in vivo.Samenvatting De C10 fenolzuren, 2,4-dihydroxy-6-acetonylbenzoëzuur (1) en haar 6-(1-hydroxy acetonyl) (2) en 6-pyruvyl (3) analogen, metabolische produkten vanO. ulmi in synthetisch medium, worden ook in medium bereid met iepeweefsel gevormd, maar worden snel omgezet als de koolstofbron uitgeput is. De fytotoxiciteit van deze zuren en hun 4-0-methylethers (4–6 respektievelijk) en van 4-hydroxyphenylazijnzuur (7) voor afgesneden scheuten vanU. glabra enU. hollandica werd onderzocht. Geen van de C10 zuren veroorzaakten constant verwelking of bladnecrosen inU. glabra, maar alle drie waren toxisch voorU. hollandica. Diaporthinezuur (4) veroorzaakte ernstige bladnecrosen in beideUlmus soorten en het fenolzuur (7) veroorzaakte in beide verwelking en necrosen vanU. glabra scheuten. Pogingen om deze effecten in jongeU. glabra bomen te reproduceren mislukten. Autoradiografie vanU. glabra scheuten behandeld met [14C]-gemerkte zuren (2) en (4) vertoonde een uniforme verspreiding van radioactiviteit in de weefsels, maar de gemerkte zuren konden niet teruggewonnen worden.  相似文献   

5.
Germination and appressorium formation of wheat leaf rust urediospores were studied in two experiments. No consistent differences could be detected between 11 genotypes of wheat (Triticum aestivum), two of barley, one ofTriticum dicoccum, one ofT. dicoccoides, one ofT. boeoticum and one ofAegilops squarrosa. Host genotypes and non-hosts gave similar results, suggesting that the phases before penetration of the host leaf are not affected by the resistance mechanisms operating in hosts and non-host genotypes.Samenvatting Kieming en de vorming van appressoria is bestudeerd in twee experimenten. Er zijn geen systematische verschillen waargenomen tussen 11 genotypen van tarwe, twee van gerst, een vanTriticum dicoccum, een vanT. dicoccoides, een vanT. boeoticum en een vanAegilops squarrosa. Waard en niet-waard genotypen gaven overeenkomstige resultaten, dit suggereert dat de fasen voor penetratie van het gastheerblad niet beïnvloed worden door de resistentiemechanismen werkzaam in waard en niet-waard.  相似文献   

6.
A contribution to the knowledge of nematophagous species of Verticillium   总被引：3，自引：0，他引：3  
Nine nematophagous species and two varieties ofVerticillium (Verticillium sect.Prostrata), occurring either as parasites of free-living nematodes or as parasites of cysts and eggs, are revised and keyed out.V. catenulatum is reduced to a variety ofV. chlamydosporium A similar fungus is distinguished asV. suchlasporium n. sp. (including a var.catenatum). Spicaria coccospora Drechsler is transferred toVerticillium. All species have been studied in pure culture. Ecological data are reviewed for each species.Samenvatting Negen nematofage soorten en twee variëteiten vanVerticillium (Verticillium sectieProstrata), die óf als parasieten van vrijlevende aaltjes óf als parasieten van cysten en eieren optreden, worden gereviseerd en er wordt een determinatiesleutel van gepresenteerd.V. catenulatum wordt gereduceerd tot een variëteit vanV chlamydosporium. Een hierop lijkende schimmel wordt onderscheiden als.V. suchlasporium n.sp. (incl. een variëteitcatenatum. Spicaria coccospora Drechsler wordt naarVerticillium overgebracht. Alle soorten werden in reincultuur onderzocht. Voor iedere soort worden oecologische gegevens vermeld.  相似文献   

7.
Effects of nematicides on growth and microbial antagonism toRhizoctonia solani were investigated as part of a study on the mechanisms involved in the increased incidence of this pathogen in nematicide-treated potato crops.Ethoprophos inhibited mycelial growth ofR. solani on potato dextrose agar (PDA), Czapek Dox agar (CDA) and on water agar (WA). Aldicarb stimulated its growth on PDA up to 14% but not on CDA and WA. Oxamyl inhibited mycelial growth on CDA and WA, but not on PDA.Ethoprophos and aldicarb stimulated development of the mycoparasiteVerticillium biguttatum on cultures ofR. solani. The effect was dependent on the medium on which the host fungus was grown. ForRhizoctonia cultures on PDA, growth of the mycoparasite was highly promoted by aldicarb and to a lesser extent by ethoprophos. WhenR. solani was grown on CDA, the development of the mycoparasite was not affected by aldicarb, slightly stimulated by ethoprophos and slightly inhibited by oxamyl. On water agar, its development on the host mycelium was not affected.In field trials on sandy soil, nematicides encouragedV. biguttatum probably by increased availability of substrate (i.e.Rhizoctonia mycelium) perhaps through reduced activity of the mycophagous fauna.Soil fungistasis was increased by ethoprophos and to a lesser extent by aldicarb at very high doses. At normal field rates, no effects can be expected on fungistasis. So the increased stem and stolon infection of potatoes in nematicide-treated fields was not caused by a direct effect of the nematicides on growth ofR. solani or by suppressing the microbial antagonism.Samenvatting De invloed van granulaire nematiciden op de groei vanRhizoctonia solani en op het microbiële antagonisme tegen deze schimmel werd onderzocht in het kader van een studie over de mechanismen die een rol spelen bij de toename van de aantasting in een met nematiciden behandeld aardappelgewas.Ethoprofos remde de myceliumgroei vanR. solani op aardappeldextrose agar (PDA), Czapek Dox agar (CDA) en op wateragar (WA). Aldicarb stimuleerde op PDA de groei met maximaal 14%. Op CDA en WA werd geen effect van aldicarb waargenomen. Oxamyl veroorzaakte groeiremming op CDA en WA, maar niet op PDA.Ethoprofos en aldicarb stimuleerden de ontwikkeling van de mycoparasietVerticillium biguttatum op cultures vanR. solani. De mate van groeistimulering was afhankelijk van de voedingsbodem waarop de waard,R. solani, werd gekweekt. De groei vanV. biguttatum werd sterk gestimuleerd door aldicarb en in geringere mate door ethoprofos, wanneer de waard gekweekt werd op PDA. Aldicarb had geen effect op de mycoparasiet wanneerR. solani op CDA gekweekt werd, terwijl ethoprofos de groei wel iets stimuleerde en oxamyl een gering remmend effect had. Op WA werd geen effect van de nematiciden op het mycoparasitisme vastgesteld.In veldproeven op zandgrond stimuleerden de nematiciden het voorkomen vanV. biguttatum op de stolonen. Het effect werd waarschijnlijk veroorzaakt door een verhoogde substraat beschikbaarheid (d.w.z. mycelium vanR. solani). De verhoogde beschikbaarheid van dit mycelium kan samenhangen met een door nematiciden gereduceerde activiteit van de fungivore bodemfauna.De bodemfungistase werd verhoogd door ethoprofos en, in geringere mate, door aldicarb bij hogere doseringen. Bij de in de praktijk aanbevolen doseringen kan echter geen effect op de fungistase verwacht worden. De toename in stengel- en stolonaantasting van aardappelen, geteeld in met granulaire nematiciden behandelde percelen, kon niet worden toegeschreven aan een direct effect van de nematiciden op de groei vanR. solani of aan een vermindering van het microbiële antagonisme.  相似文献   

8.
Inoculation of seed potatoes withVerticillium biguttatum and three other hyperparasitic fungi, alone or in combination, resulted in statistically significant reduction of infestation of potato plants byRhizoctonia solani. Gliocladium roseum, Trichoderma hamatum andHormiactis fimicola did not show prolonged protection againstR. solani under farming conditions.H. fimicola, however, inhibited mycelial growth ofR. solani in vitro, particularly in the lower temperature range whereV. biguttatum did not show any growth. Combining these two antagonistic fungi may be advantageous as they cover the entire temperature range in whichR. solani is active. At the end of the vegetation period,V. biguttatum was superseded byG. roseum.Production of sclerotia on newly formed tubers from seed potatoes inoculated withV. biguttatum (alone or in combination with the other three antagonists) was significantly reduced.Samenvatting Inoculative van pootaardappelen metVerticillium biguttatum, apart of sament met drie andere hyperparasieten, had een gunstig effect op het onderdrukken vanRhizoctonia solani op de plant;Trichoderma hamatum, Gliocaldium roseum enHormiactis fimicola, ieder apart toegediend, boden de plant op lange termijn geen bescherming tegenR. solani onder praktijkomstandigheden.H. fimicola bleek bij lage temperatuur, waarbijV. biguttatum geen groei-activiteit meer vertoonde, op hyfen en sclerotiën vanR. solani te kunnen groeien. Toepassing van deze schimmel enV. biguttatum in een gemengde inoculatie zou over een breder temperatuurtraject effectief kunnen zijn.Tegen het einde van het groeiseizoen vond er op de ondergrondse plantedelen een verschuiving plaats, waarbijG. roseum meer op de voorgrond trad. Verondersteld wordt dat de afname vanV. biguttatum op stolonen hiervan een gevolg was.De produktie van sclerotia op nieuwe aardappelen afkomstig van metV. biguttatum behandeld pootgoed (alleen of met andere hyperparasitaire schimmels) bleek sterk verminderd te zijn. Vooral dit gegeven maakt de biologische bestrijding vanR. solani interessant:V. biguttatum blijkt ook op lange termijn effectief te zijn.  相似文献   

9.
In 1975 many tumours were observed in plants ofBegonia Schwabenland grown in Aalsmeer. Submersion of the roots ofNicotiana megalosiphon seedlings in a homogenate of tumorous tissue, induced tumours after two weeks. Short periods of submergence yielded results similar to those obtained after longer periods. Tumour homogenates lost their infectivity after ten min at 50°C. Aphids transmitted the infectious agent.Treatment with propylene oxide did not inhibit infectivity completely. Filtration through a 450 nm filter removed the infectious agent.Tobacco tumor virus or a viroid could not be isolated. Cultures ofCorynebacterium fascians, isolated from tumours ofN. megalosiphon were highly infectious and induced tumours in healthyN. megalosiphon andBegonia. Tumorous tissue homogenates ofPelargonium zonale, Dahlia sp.,Gladiolus sp., andLilium sp. also caused tumours inN. megalosiphon, from whichC. fascians was isolated. It was not possible to produce tumours inN. megalosiphon with homogenates from roses with symptoms of bud proliferation.Samenvatting In 1975 werden vele tumoren waargenomen inBegonia Schwabenland op Aalsmeerse bedrijven (Fig. 1). De infectiositeit van tumorweefsel kon goed en snel worden vastgesteld door de wortels van zaailingen vanNicotiana megalosiphon in een homogenaat van tumorweefsel te dompelen. Tumoren ontstonden na twee weken, de eindbeoordeling geschiedde na een maand (Fig. 2). Ook verschillende andereNicotiana spp.,Melilotus officinalis (Fig. 3) enPisum odoratum (Fig. 4) werden aangetast.Bij de infectiositeitstoets gaven zeer korte dompeltijden even goede resultaten als langere (Tabel 1). Infectieus sap verloor zijn infectievermogen na 10 min verhitting bij 50°C. Bladluizen brachten de smetstof over. Propyleenoxide verminderde de infectiositeit wel, doch onderdrukte deze niet totaal. Bij filtratie door een 450 nm filter bleef het infectieuse agens op het filter achter. Het tumor-inducerende agens was ook aanwezig in die delen van planten met tumoren welke gezond leken en het ging voor een gering deel over met zaad (Tabel 2).Uit tumoren konden wij geen tabakstumorvirus of een viroïde isoleren. Culturen vanCorynebacterium fascians, geïsoleerd uit tumoren vanN. megalosiphon bleken zeer infectieus en veroorzaakten tumoren inN. megalosiphon enBegonia. Homogenaten van tumorweefsel vanPelargonium zonale, dahlia (Fig. 5), gladiool (Fig. 6) enLilium Mid Century Hybrid Enchantment (Fig. 7) veroorzaakten ook tumoren opN. megalosiphon, waaruitC. fascians werd geïsoleerd. Met sap van kroeskopzieke rozen konden wijN. megalosiphon niet besmetten.  相似文献   

10.
Effectiveness of benzimidazole fungicides in controllingVerticillium disease of the commercial mushroom,Agaricus bisporus, was closely correlated with the differential in vitro activity. Thiophanatemethyl was an exception as greater disease control was achieved than expected from its in vitro activity.About one year after clearange for use of benzimidazole fungicides in mushroom growing, resistance inV. fungicola (Preuss) Hassebr. (syn.V. malthousei Ware) appeared on Dutch farms. In vitro, tests were made to determine the degree of resistance of two isolates, R1 and R2, obtained from diseased sporocarps from benomyl-sprayed crops. Mycelial growth of R2 was considerably less inhibited by MBC-fungicides than that of R1. In vivo, R1 was more pathogenic to mushrooms than a freshly made benomyl-sensitive isolate. Both benomyl-resistant isolates were cross-resistant to other MBC-fungicides and to thiabendazole and cypendazole. Likewise, two new experimental fungicides, imazalil and vinchlozolin, did not provide promising alternatives. When appearance of resistance inV. fungicola is suspected on mushroom farms, additional emphasis should be laid on farm hygiene to achieve disease control.Samenvatting De mate, waarinV. fungicola in de champignonteelt door verschillende benzimidazool-fungiciden wordt bestreden, is gecorreleerd met de remmende werking op de myceliumgroei in vitro. Thiofanaat-methyl vormt daarop een uitzondering. De ziekte werd door dit fungicide beter bestreden dan op grond van de remming van de myceliumgroei kon worden verwacht.Ongeveer een jaar na de toelating van benzimidazoolfungiciden in de champignonteelt trad in de praktijk resistentie inV. fungicola op. Al in 1973 hadden Amerikaanse onderzoekers (Wuest et al., 1974) resistentie gevonden in een isolaat van deze schimmel. Dit isolaat bleek echter niet pathogeen voor de champignon te zijn.De mate van resistentie van twee isolaten, afkomstig van zieke champignons van bedrijven waar toepassing van benomyl geen bestrijding van de ziekte tengevolge had, bleek zeer ongelijk (Fig. 2). In inoculatieproeven bleek het matig resistente isolaat zeer pathogeen. Ook in een fungicidevrije teelt was de aantasting na inoculatie met dit isolaat groter dan na inoculatie met een pas geïsoleerd benomyl-gevoelig isolaat (Fig. 3).De beide benomyl-resistente isolaten waren eveneens resistent tegen andere MBC-fungiciden en tegen thiabendazool en cypendazool. Twee nieuwe experimentele fungiciden boden evenmin een veelbelovend alternatief. Daarom zal in de bestrijding van droge mollen, met name waar men resistantie vermoedt, het accent moeten blijven liggen op de hygiëne.  相似文献   

11.
Verticillium biguttatum was able to grow axenically in a synthetic liquid medium with a compound containing ammonium or amino group as nitrogen source, glucose as carbon source and biotin as growth factor. Among various carbon and nitrogen compounds tested, highest mycelial production was achieved with mannitol and with two ammonium salts and glutamine; sporulation reached highest values with galactose and glutamine. Highest yields of mycelium and conidia were obtained at pH 4.3 and 5.1, respectively. Although neutral and alkaline conditions were growth-limiting in the synthetic medium some growth ofV.biguttatum occurred on solid media at pH 7.0 and on sclerotia ofRhizoctonia solani in natural soil at pH 7.2–7.3.Samenvatting Een synthetisch vloeibaar medium met glucose als koolstofbron, een ammonium- of aminogroep bevattende verbinding als stikstofbron en biotine als groeifactor voldeed aan de voedingseisen vanVerticillium biguttatum. Van de verschillende koolstof- en stikstofbronnen leverden mannitol en twee ammoniumzouten en glutamine de hoogste opbrengsten aan mycelium; de opbrengst aan conidiën was het hoogst met galactose en glutamine. De hoogste opbrengsten aan mycelium en conidiën werden bereikt bij respectievelijk pH 4,3 en 5.1. Ofschoon neutrale en alkalische omstandigheden de groei vanV. biguttatum in het synthetische medium beperkten, werd enige groei vanV. biguttatum waargenomen op vaste voedingsbodems bij pH 7,0 en op sclerotia vanR. solani in natuurlijke grond bij pH 7,2–7,3.  相似文献   

12.
Mutants ofNectria haematococca var.cucurbitae with high resistance to triadimenol could be isolated at high frequency. Resistance of 30 such mutants studied, was due to a mutation at thetri-1 locus, that maps in linkage group I, 10 cross-over units from the mating type locus. Thetri-1 mutation has no obvious effects on growth and sporulation on media without fungicide and on virulence for squash seedlings and mature fruit. In addition, a resistant mutant killed all of artificially inoculated seedlings in the presence of triadimenol at a concentration which gave 100% protection against the original wild type strain. Thetri-1 mutants were crossresistant at various levels to triadimefon, bitertanol, and propiconazol, but not to non-triazole SBIs. Their sensitivity to three imidazole derivatives was even higher than that of the wild type strains. This is believed to be the first report of a major gene for resistance to an SBI fungicide.Isolatie vanNectria haematococca var.cucurbitae mutanten met een hoog niveau van resistentie tegen triadimenol bleek zeer gemakkelijk. Uit genetische analyse van 30 van deze mutanten bleek dat in alle een mutatie voorkwam in de tri-1 locus die kon worden gelokaliseerd op koppelingsgroep I, 10 overkruisingseenheden verwijderd van de mating-type locus. Detri-1 mutatie had geen waarneembare effecten op groei en sporulering van de schimmel op fungicide-vrij medium en op pathogeniteit ten aanzien van zaailingen en rijpe vruchten van pompoen.Triadimenol-behandeling van zaailingen bleek aantasting door de resistente mutant niet te kunnen voorkomen, terwijl behandeling wel effectief bleek tegen de ouderstam.  相似文献   

13.
Soon after its introduction the mushroom speciesAgaricus bitorquis, which is immune to virus disease and prefers a warm climate, was threatened by the competitorDiehliomyces microsporus, false truffle. This fungus also likes warmth, and used to occur in crops ofA. bisporus.Mycelium and ascocarps were grown on several nutrient media. Optimum temperatures for mycelial growth were 26°C and 32°C, with a slight depression at 30°C. In trials in isolated growingrooms strain Somycel 2.017 ofA. bitorquis was generally used since it appeared to be highly sensitive to the competition of false truffle. Inoculation with mycelium, ascocarps or ascospores ofD. microsporus nearly always resulted in the presence of the competitor and in decreased mushroom yields. Even ten spores per m2 causedD. microsporus. The time of inoculation was most important: irrespective of the kind of inoculum, inoculation only resulted in both false truffle and yeild loss, if applied from spawning until a few days after casing. Inoculation at a later date could result in false truffle, but yield was not decreased.As germination in vitro of ascospores failed, even after addition of various triggers, ascospore suspensions were treated at various temperatures for several periods. Then mushroom growing trays spawned with Somycel 2.017 were inoculated with the treated suspensions giving 7–11×107 spores/m2. The ascospores could not withstand 85°C for 0.5 h, 80°C for 1 h and 70°C for 3 h. Spontaneous incidence of false truffle, however, could not always be prevented and interfered with the results of these trials. It is possible that the thermal death-point of the ascospores is below 85°C. Fruiting bodies and ascospores did not survive peak-heating at the beginning and cooking out (compost temperature 12 h at 70°C) at the end of a crop. After cooking out, however,D. microsporus could still be present in the wood of trays and contaminate a following crop if no wood preservative was applied.Yield of Somycel 2.017 was reduced by the competition ofD. microsporus much more than yeilds of other strains ofA. bitorquis. The least sensitive were the highly productive strains Horst K26 and Horst K32.The effects of fungicides onD. microsporus in vitro and in growing trials did not correspond. The fungicides tested so far could not prevent or controlD. microsporus. Growing of less sensitive strains ofA. bitorquis together with sanitary measures early in the crop and at the end of the crop, however, can prevent the competitor. failure to turn up of false truffle. To understand the discrepancy between the in vitro effects of several fungicides and their effect in inoculated mushroom trays, the rate of adsorption of benomyl in the substrate and probably the interrelationships between antagonists andD. microsporus require further research. Other strains ofA. bitorquis than Somycel 2.017 appeared to be less sensitive to the competition. Among these, highly productive strains Horst K26 and Horst K32 will not be hindered byD. microsporus if the following precautions are exercised: cooking out at the end of a crop (compost temperature 70°C for 12 hours), followed by treatment of the wood with SPCP; protection by hygiene early in the crop, i.e. covering of the compost by a thin plastic sheet during mycelial growth followed by a quick execution of casing.Samenvatting De teelt van de warmteminnende champignonsoortAgaricus bitorquis, die immuun is voor virusziekte, werd al spoedig na introductie bedreigd door de eveneens warmteminnende concurrentDiehliomyces microsporus, valse truffel. Deze schimmel kwam vroeger voor in teelten vanA. bisporus; de sporen zouden een temperatuur van 82°C gedurende 5 uur kunnen overleven (Lambert, 1932). Tabel 1 geeft de myceliumgroei op verschillende voedingsbodems en de vorming van vruchtlichamen (Fig. 1A, B) weer. De optimale temperaturen voor myceliumgroei waren 26°C en 32°C, met een licht depressie bij 30°C (Fig. 2). Proeven in geïsoleerde teeltruimten werden voornamelijk uitgevoerd met Somycel 2.017, een ras vanA. bitorquis. Inoculatie met mycelium, vruchtlichamen en/of ascosporen vanD. microsporus, al of niet in reincultuur gekweekt, leidde vrijwel steeds tot de aanwezigheid van de concurrent in de geïnoculeerde teeltkisten (Fig. 1C, D), waarbij vruchtlichamen met ascosporen (Fig. 1E) gevormd werden en tot een reductie van het aantal champignons. Tien sporen per m2 waren al voldoende omD. microsporus te doen aanslaan (Fig. 3). Het tijdstip van inoculatie bleek van groot belang te zijn: onafhankelijk van de aard van het inoculum leverde dit slechts zowel valse truffel als oogstreductie op, indien het werd aangebracht in de periode vanaf enten tot enkele dagen na het afdekken (Tabel 2 en Fig. 4). Inoculatie op latere tijdstippen kon wel tot valse truffel leiden, maar niet tot oogstreductie.Aangezien de kieming van ascosporen in vitro slechte resultaten opleverede, ook na toevoeging van diverse stimulantia, werden ascosporensuspensies in vitro gedurende verschillende tijden bij verschillende temperaturen behandeld; vervolgens werden teeltkisten met de behandelde suspensies geïnoculeerd (7 tot 11×107 sporen/m2). De kisten waren tevoren geënt met Somycel 2.017. Een aantal proeven wees uit, dat de ascosporen 1/2 uur 85°C, 1 uur 80°C en 3 uur 70°C, niet overleefden (Tabel 3). Het spontaan optreden van valse truffel kon echter niet altijd worden voorkomen en beïnvloedde de uitkomsten van deze proeven. Daarom is het mogelijk, dat de sporen al bij een lagere temperatuur worden gedood Vruchtlichamen en ascosporen werden gedood door het uitzweten aan het begin van een teelt en door het doodstomen aan het einde van een teelt (composttemperatuur 12 uur 70°C) maar de schimmel bleek in het laatste geval wel over te kunnen blijven in het hout van teeltkisten als er vervolgens geen houtontsmettingsmiddel werd toegepast.Somycel 2.017 leed verhoudingsgewijs meer schade door concurrentie vanD. microsporus dan enkele andere rassen (Tabel 4 en. 5). Inoculatie met ascosporen bleek bij de minst gevoelige en meest produktieve rassen Horst K26 en Horst K32 slechts te gelukken in extreem droge compost; bij Somycel 2.017 daarentegen zowel in compost met een laag als met een hoog vochtgehalte. Inoculatie met mycelium veroorzaakte meer valse truffel en meer schade naarmate de compost natter was (Tabel 5).De werking van een aantal fungiciden in vitro (Tabel 6) en in teeltkisten (Tabel 7) stemde niet overeen. Aangezien de tot nu toe getoetste fungicidenD. microsporus niet kunnen voorkomen of bestrijden, moet preventie van deze concurrent worden gezocht in het telen van weinig gevoelige rassen vanA. bitorquis in combinatie met hygiënische maatregelen vroeg in en aan het eind van de teelt.  相似文献   

14.
Verticillium biguttatum isolate M73, when inoculated on the seed tuber, was found to protect young potato sprouts againstRhizoctonia infection from the soil and also, as was demonstrated before, against infection from sclerotia on seed tubers. The experiments were performed under laboratory conditions and lasted a few weeks. V. biguttatum colonizes the surface of the sprouts and may be regarded as a natural inhabitant of the surface of sprouts and presumably also of stems and stolons in a later stage. This fungus may be of value for biological control ofR. solani.Samenvatting Isolaat M73 van de schimmelVerticillium biguttatum, indien geënt op de pootknol, blijkt de aantasting van aardappelspruiten doorRhizoctonia solani te kunnen verminderen. Zowel de aantasting vanuit de grond en, zoals reeds eerder aangetoond, vanaf sclerotiën op de pootknol worden minder. Verticillium biguttatum koloniseert het oppervlak van de spruiten en kan beschouwd worden als een natuurlijke bewoner van het oppervlak van spruiten en wellicht ook van stengels en stolonen in een later stadium. In kort durende proeven, als hier beschreven, lijktV. biguttatum goed bruikbaar voor een biologische bestrijding vanR. solani.  相似文献   

15.
Susceptible interactions of Early Sam carnations with races 1,2,4, and 8 ofFusarium oxysporum f. sp.dianthi differed in pathogenesis, both after stem and after root inoculation. Race 1 induced pallescence and withering of leaves. Affected vascular tissue had a uniform pallid to pale brown colour; though heavily colonized, it was not or virtually not degraded. Defence reactions developed only slowly. Race 2 induced yellowing, of the midribs in particular, and withering of leaves. Affected vascular tissue was white with dark brown margins. Colonized tissue was degraded to leave vascular cavities. At lower heights of colonization, many defence reactions developed, which sometimes resulted in localization of the pathogen. Race 4 induced a similar pathogenesis as race 2, except for less intensive defence reactions. Race 8 induced midrib lesions on, and pallescence, withering and necrosis of leaves. Affected vascular tissue had a uniform light brown colour. Degradation of colonized vascular tissues was rare; instead, many defence reactions were observed, even at high heights in the plants.Races 1, 2 and 4 ofF. oxysporum f. sp.dianthi did not induce disease symptoms in Novada carnations, known to be highly resistant to race 2. Stem-inoculated plants localized the infection close to the inoculation site; stems of root-inoculated plants remained unaffected. The localization response also occurred in Early Sam and Novada carnations stem-inoculated withF. oxysporum f. sp.lycopersici.Samenvatting Tussen interacties van Early Sam-anjers met fysio's 1, 2, 4 en 8 vanF. oxysporum f. sp.dianthi werden verschillen in ziekteontwikkeling gevonden na wortel-zowel als stengelinoculatie. Fysio 1 gaf verbleking en verdroging van de bladeren. Aangetast vaatweefsel was gelijkmatig vaal of lichtbruin van kleur, en werd hevig gekoloniseerd, maar vrijwel niet afgebroken. Afweerreacties kwamen slechts traag op gang. Fysio 2 gaf vergeling, in het bijzonder van de hoofdnerven, en verdroging van de bladeren. Aangetast vaatweefsel was wit met donkerbruine randen. Gekoloniseerd weefsel werd afgebroken, hetgeen leidde tot de vorming van holten in het vaatweefsel. In de lagere gekoloniseerde delen traden veel afweerreacties op, hetgeen soms lokalisatie van het pathogeen tot gevolg had. Fysio 4 gaf eenzelfde ziekteontwikkeling als fysio 2, maar minder afweerreacties. Fysio 8 gaf lesies bij de hoofdnerven, en verbleking, verdroging en necrose van bladeren. Aangetast vaatweefsel was gelijkmatig lichtbruin van kleur. Afbraak van gekoloniseerd vaatweefsel werd zelden waargenomen; veel afweerreacties vergezelden de kolonisatie tot hoog in de stengel.Inoculatie van Novada anjers met fysio's 1,2 en 4 vanF. oxysporum f. sp.dianthi had geen ziektesymptomen tot gevolg. Via de stengel geïnoculeerde planten lokaliseerden de infectie ter hoogte van het inoculatiepunt; de stengels van via de wortels geïnoculeerde planten waren onaangetast. De lokalisatiereactie trad ook op in Early Sam en Novada anjers na inoculatie via de stengel metf. oxysporum f. sp.lycopersici.  相似文献   

16.
The effects of plant development and leaf age on the infection efficiency (IE), the latency period (LP) and the sporulation intensity (SP) of groundnut rust were studied using detached and attached leaflets of a highly susceptible groundnut cultivar. The results indicate a decrease ofIE with increasing leaf age and an increase ofLP with increasing leaf age and development stage. A significant effect of detachment onIE was found. However, experiments on both detached and non-detached leaflets resulted in the same, general conclusions. The observed reduction ofIE and lengthening ofLP suggest that further studies would profitably distinguish epidemiologically different layers in the host canopy.Samenvatting De invloed van het ontwikkelingsstadium van de plant en van de leeftijd van het blad op de infectie-efficiëntie (IE), de latentieperiode (LP) en de sporulatie-intensiteit (SP) van aardnootroest werd onderzocht bij een zeer vatbare aardnoot-cultivar aan wel en niet afgesneden deelblaadjes. De resultaten laten een afname zien vanIE bij toenemende bladleeftijd alsmede een toename vanLP met de toename van bladleeftijd en ontwikkelingsstadium. Het effect van het afsnijden van de deelblaadjes opIE was significant, maar proeven met wel en met niet afgesneden blaadjes leidden tot dezelfde algemene gevolgtrekkingen. De waargenomen afname vanIE en verlenging vanLP doen vermoeden dat voortgezet onderzoek een nuttig onderscheid zal kunnen maken tussen in epidemiologische zin verschillende bladlagen van het gewas.  相似文献   

17.
Urediospores ofPuccinia recondita f.sp.tritici were applied to wheat seedlings. Inoculated plants were placed in a growth chamber to expose the spores to dry periods from zero to nine days at near-optimal temperatures. The dry period was followed by a wet period varying from 2 to 24 hours for spore germination. Results were subjected to analysis of variance. The effects of dry period, wet period, and temperature on germination were highly significant. The dry period×wet period interaction was significant atP<0.1. The interaction implies that germinability of spores increased (ripening) or decreased (dying) according to the conditions. Postdetachment ripening of urediospores ofP. recondita is a real but erratic phenomenon, which is difficult to predict. The magnitude of the ripening phenomenon varied considerably, but on average it was small. Longevity of urediospores on dry wheat leaves at near-optimal temperatures was at least nine days. The epidemiological relevance of these indoor results is discussed.Samenvatting Uredosporen van de bruine roest van tarwe (Puccinia recondita f.sp.tritici) werden over het eerste blad van tarwekiemplanten verstoven. De aldus geïnoculeerde planten werden in een klimaatkamer geplaatst bij vrijwel optimale temperatuur gedurende nul tot negen dagen, teneinde de sporen aan een droge periode bloot te stellen. Deze werd gevolgd door een natte periode (met bladnat) variërend van 2 tot 24 uur om de sporen te laten kiemen. De kiemingsresultaten werden onderworpen aan een variantieanalyse. De effecten van droge periode, natte periode en temperatuur op de kieming waren zeer significant. De interactie tussen de droge periode en de natte periode was weinig significant (P<0.1). Deze interactie geeft aan dat de kiemkracht van de sporen stijgt (sporenrijping) of daalt (sporendood) al naar gelang de combinatie van uitwendige omstandigheden. Sporenrijping na losmaking uit het sporenhoopje is bij uredosporen van bruine roest een reëel maar grillig verschijnsel, dat zich moeilijk laat meten en voorspellen. De sporenrijping, uitgedrukt als toename van het kiempercentage, wisselt maar is meestal niet omvangrijk. De levensduur van uredosporen, droog en bij ongeveer optimale temperatuur bewaard op tarwebladeren, was ten minste negen dagen. De epidemiologische betekenis van deze resultaten, verkregen uit proeven in klimaatkamers, wordt besproken.  相似文献   

18.
In a long term field experiment the influence of crop rotation and the application of insecticides and herbicides on soil arthropods (mesofauna), nematodes, soil fungi and weeds was investigated. Possible changes in numbers of not only pathogenic organisms, but also of predators or parasites of pathogens, could affect seedling establishment and/or yield of sugar beet. In soil samples taken during the spring, high population of the springtailOnychiurus armatus ware detected which caused considerable damage in the first two years. Later also rather severe infestations byAtomaria linearis occurred, probably caused by frequent sugar beet cropping.No significant influence of crop rotation on damage caused by soil arthropods could be detected yet, but in the 1/3 sugar beet and 2/3 winter wheat rotation more micro-arthropods and a higher diversity of species were found than in the blocks with continuous sugar beet growing. In the latter ones the numbers ofHeterodera schachtii increased and in 1980 the tolerance level was exceeded. On the contrary in the 1/3 sugar beet blocksPratylenchus spp. were dominant. Since a number of perennial weeds cannot be controlled sufficiently in sugar beet, some of them created a problem in the 1/1 sugar beet blocks.In the plots not treated with a soil herbicide large numbers of annual weeds provided alternative native food forO. armatus, which resulted in less plant damage. No significant effect of chloridazon on the micro-arthropod fauna could be detected. The insecticides lindane and aldicarb controlledO. armatus andA. linearis partially, and improved seedling emergence and to a lesser extent yield. Both insecticides had a variable effect on the relative abundancy ofCollembola and in addition lindane suppressed numbers ofAcariformes and aldicarb those ofParasitiformes. No negative influence on the species diversity could be detected. All effects did not last long and varied considerably from year to year.Indications were found that, if species ofCollembola, which could act as predators of nematodes, were suppressed, the numbers ofPratylenchus spp. andH. schachtii increased.Samenvatting In een veeljarig proefveld (1976–1979) werd de invloed van de vruchtopvolging en toepassing van insecticiden en herbiciden op bodemarthropoden (mesofauna), nematoden, bodemschimmels en onkruiden onderzocht. Niet alleen mogelijke veranderingen in de aantallen schadeverwekkers, maar ook in de aantallen predatoren en pathogenen van bodemplagen zouden het plantbestand en/of de opbrengst van suikerbieten kunnen beïnvloeden.Gedurende de eerste twee jaar van de proef werden in grondmonsters, die gedurende het voorjaar werden genomen, grote aantallen springstaarten (Onychiurus armatus) aangetroffen, die aanzienlijke schade veroorzaakten. Later kwamen eveneens aantastingen door het bietekevertje (Atomaria linearis) voor, waardoor in meerdere of mindere mate planten wegvielen.Er kon nog geen duidelijke invloed van de vruchtopvolging op de schade door bodemarthropoden worden vastgesteld, maar in de rotatie met 1/3 suikerbieten en 2/3 wintertarwe werden meer micro-arthropoden en een grotere soortenrijkdom gevonden dan in de gedeelten met een continuteelt van suikerbieten. In laatstgenoemde veldjes zijn de aantallen bietecystenaaltjes (Heterodera schachtii) toegenomen, waarbij in 1980 de tolerantiegrens werd overschreden. Daarentegen vond in de veldjes met 1/3 suikerbieten in de rotatie een sterkere vermeerdering vanPratylenchus spp. plaats dan in de continuteelt. Aangezien een aantal wortelonkruiden in suikerbieten niet voldoende kan worden bestreden, veroorzaakten enkele na enige jaren een probleem in de continue bietenteelt.In de veldjes die niet met een bodemherbicide waren behandeld vormden grote aantallen zaadonkruiden een alternatieve voedselbron voorOnychiurus armatus, wat een geringere aantasting van kiemplanten tot gevolg had. Er werd geen aantoonbaar effect van chloridazon op de micro-arthropoden vastgesteld.De insecticiden lindaan en aldicarb konden schade doorOnychiurus armatus enAtomaria linearis slechts gedeeltelijk voorkomen; er werd een duidelijk betere opkomst en soms ook een hogere opbrengst verkregen. Beide insecticiden hadden een wisselende invloed op de relatieve talrijkheid vanCollembola en bovendien onderdrukte lindaan de aantallenAcariformes en aldicarb deParasitiformes. Er kon geen negatieve invloed op de soortenrijkdom worden vastgesteld. Al deze effecten waren niet van langdurige aard en verschilden sterk van jaar to jaar.Er werden aanwijzingen gevonden dat, indien bepaalde soortenCollembola, die als predatoren van nematoden kunnen optreden, werden onderdrukt, de aantallenPratylenchus spp. enHeterodera schachtii toenamen.  相似文献   

19.
The vegetative compatibility patterns among isolates ofElegans fusaria causing wilt disease of carnation were investigated. Nitrate non-utilizing mutants were generated from 16 isolates labelledF. redolens, nine of which came from carnation, and from 33 isolates labelledF. oxysporum, 19 of which came from carnation. Pairings of the mutants revealed five vegetative compatibility groups among the isolates from carnation, corresponding withF. oxysporum f.sp.dianthi race 1 (VCG1), race 2 (VCG2) and race 4 (VCG3),F. redolens f.sp.dianthi (VCG4) andF. redolens isolates from foot rot-diseased carnations (VCG5). Besides three isolates typical ofF. redolens, VCG4 comprised a now slightly deviating subculture of the type isolate ofF. redolens f.sp.dianthi of which the cultural characteristics correspond toF. oxysporum instead ofF. redolens. This observation may be taken to support previous conclusions that the distinction between both taxa is not justified. Otherwise, the compatibility patterns did not provide decisive evidence to accept or reject conspecificity of both taxa. Isolates from carnation did not form heterokaryons with other formae speciales ofF. oxysporum.Samenvatting De vegetatieve compatibiliteitspatronen bij isolaten vanElegans-fusaria die verwelkingsziekte bij anjer veroorzaken werden onderzocht. Van 16 isolaten vanF. redolens, waarvan negen afkomstig van anjers, en van 33 isolaten vanF. oxysporum, waarvan 19 afkomstig van anjers, werden mutanten gegenereerd die zonder een organische stikstofbron geen luchtmycelium meer konden vormen. Paringen tussen mutanten van isolaten afkomstig van anjers brachten een vijftal vegetatieve compatibiliteitsgroepen aan het licht, die overeenkwamen metF. oxysporum f.sp.dianthi fysio 1 (VCG 1), fysio 2 (VCG 2) en fysio 4 (VCG3),F. redolens f.sp.dianthi (VCG4) enF. redolens isolaten afkomstig van aan voetrot lijdende anjers (VCG5). Naast drie voorF. redolens karakteristieke isolaten omvatte VCG4 ook een afwijkende subculture van het type-isolaat vanF. redolens f.sp.dianthi, die in cultuureigenschappen overeen kwam metF. oxysporum in plaats vanF. redolens. Deze waarneming geeft enige steun aan eerdere conclusies dat het onderscheid tussen beide taxa niet gerechtvaardigd is. Daarbuiten gaven de compatibiliteitspatronen geen uitsluitsel over de mogelijke conspecificiteit van beide taxa. Isolaten afkomstig van anjers vormden geen heterokaryons met andere formae speciales vanF. oxysporum.  相似文献   

20.
A new species of the genusEmbellisia (Hyphomycetes, Dematiaceae) was isolated from bulbs and leaves of various cultivars ofHyacinthus, Scilla andFreesia. It is characterized by dark, multiseptate conidia which are somewhat pointed at the apex and variable in shape and size. In contrast to other species of the genus it rarely forms chlamydospores in pure culture. The fungus was found on several locations in the Netherlands, and is also known in the USA and Germany. Inoculation experiments on several cultivars ofHyacinthus orientalis resulted in a high percentage of affected plants.Samenvatting Een nieuwe soort van het genusEmbellisia (Hyphomycetes, Dematiaceae),E. hyacinthi, werd geïsoleerd uit de buitenste bolrokken van cultivars vanHyacinthus orientalis. De schimmel is gekarakteriseerd door bruine, apicaal iets spitse conidiën met een wisselend aantal transversale, en dikwijls ook enkele longitudinale septa (Fig. 1), en de afwezigheid van duidelijk gedifferentieerde groepjes van chlamydosporen.Een sterk hierop gelijkende soort werd in 1876 beschreven door Massink alsCladosporium fasciculare Fr. Het opvallende voorkomen van longitudinale septa werd in zijn studie echter niet expliciet genoemd.WanneerEmbellisia hyacinthi wordt gekweekt op havermoutagar zijn na 5 dagen de meeste conidiën vrij lang, cylindrisch, met 3 of meer septa (Fig. 2a). Na langere tijd echter worden kleinere conidiën gevormd, zodat de variabiliteit der conidiën op dezelfde plaats groter wordt (Fig. 2b). Dit verschijnsel uit zich nog sterker op Czapekagar (Fig. 2c-d). Embellisia hyacinthi veroorzaakt kleine bruine plekjes op de buitenste bolrok van hyacint. Deze vorm van huidziekte is reeds lang bekend; de schimmel is ook in de USA en Duitsland gekonstateerd, en werd tevens geïsoleerd vanFreesia refracta enScilla sibirica. Soms ook komen langwerpige bladvlekken op de buitenste bladeren van hyacint voor. Een inoculatieproef werd gedaan met de cultivars la Victoire en Carnegie. De metEmbellisia hyacinthi geïnoculeerde planten vertoonden een aanzienlijk hoger aantastingspercentage dan die op het controleveld.  相似文献   

设为首页 | 免责声明 | 关于勤云 | 加入收藏

Copyright©北京勤云科技发展有限公司  京ICP备09084417号